Aan het Wolvenplein in Utrecht is een kunstroute in de cellen, aangrenzende werkruimten, de kerk en binnenplaatsen van de voormalige gevangenis, waaraan 41 kunstenaars deelnemen. In deze cellulaire gevangenis uit 1853 zouden, volgens toen gangbare Amerikaanse filosofie, mensen in eenzame opsluiting tot inkeer komen. Het bleek niet te werken, mensen werden er krankzinnig. Pas in 1917 kwamen er gemeenschappelijke ruimten waar arbeid geregeld werd voor de gedetineerden.
Sinds korte tijd is de gevangenis niet meer in gebruik en wordt er, in deze fase voorafgaande aan de nieuwe invulling voor het complex, ruimte geboden voor een tentoonstelling.

In cel 20 heb ik een installatie met tekeningen, muurschilderingen en fotografische werken gemaakt. Uitgangspunt is een tekening van een kubus die al aanwezig was in de cel en de vervormde, kapotte spiegels die ik overal aantrof. Wat gebeurt er met je voorstellingsvermogen als je niet meer in vrijheid leeft? Zijn je gedachtes altijd vrij of domineert de fysieke vrijheid die van de geest? En hoe verhoud je je tot de realiteit? Die van het dagelijks leven is dusdanig geïsoleerd dat het ontvluchten van de realiteit een goede oplossing lijkt. Maar ook, de beelden die je hebt van de wereld buiten de deuren van de gevangenis zullen hun eigen leven gaal leiden na verloop van tijd. Zoals herinneringen kunnen vervagen, vervormen of verouderen doordat ze zich alleen nog maar tot foto’s uit die tijd verhouden, zonder ververst te worden. Tegelijk, een mens kan zijn vrijheid worden afgenomen, de wegen van de geest zijn niet te controleren. In een gevangenis word je heel concreet geconfronteerd met de thema’s controle en vrijheid, maar tegelijk zijn dit universele thema’s. Ik probeer met mijn werk zowel op de fysieke plek van de expositie in te gaan, als tot de meer universele.