Frode Bolhuis weet grote indruk te maken met klein werk. Zijn beeldjes ogen kwetsbaar en miniatuur, een lompe reus trapt ze zo stuk, maar tegelijk hebben ze een stevige, kloppende vorm: in een wereld die voorzichtig met mooie dingen omgaat kunnen ze lang mee. Wat hun betekenis betreft zijn ze net zo dubbel. Je kunt er niet precies de vinger op leggen, maar hun onduidelijkheid is nooit storend. Zo is er een trappetje met een reling en spijlen van ranke kleine houtjes - denk je, want volgens het bijschrift is het keramiek - en belletjes aan de onderkant van de treden. Die belletjes hangen daar in trosjes, alsof ze in de loop der tijd onder de trap zijn gegroeid. Het is een fijn, subtiel sculptuurtje om naar te kijken, maar het zet ook je hoofd aan het werk. Stel je voor dat je op die trap loopt. Zacht gerinkel bij elke voetstap. Een kunstwerk als een droom. Nog zoiets. Een wit gebouwtje, een kruising tussen een tuinhuisje en een vleugelpiano; de tuindeuren staan open en op de vleugel ligt een stapel matrasjes. De beschrijving alleen al zet associaties in gang, met zomer en slapen, muziek en vogelgefluit. Met dromen, alweer, of met sprookjes. De prinses op de erwt. De beelden zijn nu te zien in de galerie van Agnes Raben, die al twintigjaar eigenzinnige tentoonstellingen maakt in het voorhuis van haar woning in het Gelderse Vorden. Een gang en vier kamers met aangename afmetingen, zacht licht, krakende houten vloeren. Bolhuis' mede-exposanten zijn Marianne Roodenburg en Lenneke van der Goot, en vooral met de collage-achtige tekeningen van de laatste gaan zijn sculpturen wonderwel samen. Van der Goot tekent eenzelfde wereld vol vreemde objecten. Losgesneden uit een vel papier zijn ze als unidentified flying objects in een volgende tekening geland, waar kleine figuurtjes er verwonderd naar staan te kijken. Waar komt dit vandaan? Ik denk dat noch Bolhuis, noch Van der Goot het precies weet. Het gebeurt, in drie dimensies of op papier, zoals het 's nachts als we slapen gebeurt in onze hoofden.